Toplumun başarı baskısı çocuklarımıza giderek daha fazla zarar veriyor.

Bir gazeteci ve üç ergen annesi olarak çocukların ve ebeveynlerin hissettiği baskıyı ve bunun nereden geldiğini anlamak istedim.

 çocukların özgüvenini ve özgüvenini zedeleyen belirli ebeveynlik tarzı…

En başarılı ebeveynler eleştirel bir ebeveynlik tarzını takip etmezler.

Bir ebeveyn eleştirel olduğunda (“Neden kardeşine daha çok benzemiyorsun?”) ya da sevgi koşullu hissettirdiğinde (“Bu dönem her şeyi bekliyorum!”), çocuk kusurlu hissetmeye başlar.

Bu acı verici duygularla başa çıkabilmek için, ebeveynlerinin istediği veya ihtiyaç duyduğu kişiye dönüşmek amacıyla gerçekte kim olduklarını saklamayı öğrenirler.

Bu, çocukların, psikologların “sahte benlik” dediği şeyi, yani bir çocuğun hayatta kalmak için ihtiyaç duyduğu sevgi ve desteği elde etmek için başa çıkma stratejisi olarak hizmet eden yapay bir kişiliği geliştirmesine yol açabilir. Bunun sonucunda kendilerini utanmış, tanınmamış ve sevilmemiş hissederler.

Zamanla sahte benlik, yanlış arkadaşları, partnerleri veya kariyerleri seçmelerine yol açabilir çünkü aslında başka birinin hayatını yaşıyorlar.

En güçlü ve dayanıklı çocukları yetiştiren ebeveynler, onların hata yapmalarına ve başarısızlıktan korkmamalarına olanak tanıyan bir ortam yaratırlar.

O kişiyi hâlâ sevebilirsin ama aksiyonu sevmiyorsun. Bu ikisini net bir şekilde ayırabildiğimizde, çocuk kendi değerini “iyi” ya da “kötü” davranışlarına bağlamaz.

Bu, çocuğunuzun davranışları hakkında beklentileriniz olamayacağı anlamına gelmez. Bu endişelerinizi nasıl ifade ettiğiniz konusunda dikkatli olmanız gerekir. Bir çocuk değerlerimizle ya da umutlarımızla bağdaşmayan davranışlarda bulunduğunda, hayal kırıklığını ifade ederken bile yine de sıcaklık göstermemiz gerekir.

Ebeveynler olarak hayatımızın büyük bir kısmı, çocuklarımıza yapmak istemedikleri şeyleri yaptırmak, onlara dersler vermek ve onları gelecekteki başarıya hazırlamaktan ibarettir.

Ancak ilişkilerimiz birbirimizin tadını çıkarmaya, çocuklarımızın doğası gereği sevimli olan yanlarından keyif almaya yeterli zamanı içermediğinde bir şeyler kaybolur.

–   York Üniversitesi psikoloji profesörü Gordon Flett, çocuklarınızla birlikte kullandığınız “mikro uygulamalara” dikkat etmenin önemli olduğunu söylüyor. Çocuklarınız odaya girdiğinde ışıklar yanıyor mu yoksa kendi endişenizi hafifletmek için onları soru yağmuruna tutuyor musunuz ?

–   Bu amaçla psikolog Susan Bauerfeld , çocuklarınızı günde en az bir kez sanki ailenin köpek yavrusu gibi selamlamanızı tavsiye ediyor: tam ve utanmaz bir neşeyle. Buna fiziksel olarak şefkatli ve eğlenceli olmak da dahildir.

–   NYU profesörü Scott Galloway de aynı fikirde. “Mutluluğun Cebiri: Başarının, Sevginin ve Anlamın Arayışı Üzerine Notlar” adlı kitabında annesi hakkında şöyle yazıyor: “Benim için sevgi, birisinin benim harika ve değerli olduğumu düşünmesini ummak ile birinin bunu yaptığını bilmek arasındaki farktı. .”

Notre Dame Üniversitesi’nde yapılan bir araştırmaya göre, fiziksel olarak şefkatli bir ailede büyüyen çocuklar, yetişkinliklerinde daha az depresyon ve kaygı, daha yüksek düzeyde şefkat bildirdiler .

Bu nedenle aile olarak oyun zamanı çok önemlidir. Oyuna zaman ayırmadığımızda, çocuklarımızla kurabileceğimiz en kaliteli etkileşimlerden bazılarını, yani eşit bireyler olarak birlikte bir şeye kendimizi kaptırmayı kaybederiz.