♦ 20’li yaşlarımı boşa harcamış gibi hissediyorum. Beni geride tutan ne?

”Hayatı belli yaşların geçmesi gereken kilometre taşları olarak düşünmeyin”

Soru

    -Ben 29 yaşında, hiç romantik bir ilişki yaşamamış ve şu anda kariyer yoluna karar veremeyen bir kadınım..

Altı yıl önce iyi bir üniversiteden mezun olan bir avuç yakın arkadaşım var ama istifa etmeden önce yaklaşık altı ay çalıştığım geçici, mevsimlik konaklama işlerinde çalışıyorum..

   -Ve birine romantik bir şekilde yaklaştığım anda onu uzaklaştırıyorum..

Bana yaklaşan insanlara karşı derin bir şüphe ve güvensizlik hissediyorum..

  -Uzun bir süre, Kovid sonrası arkadaşlarımla daha fazla zaman geçirene kadar arkadaşlıklarımın yüzeysel ve zorlayıcı olduğunu hissettim.

  -13 ile 17 yaşları arasında depresyon ve anksiyete nöbetleri geçirdim ama bu konuda kimseyle konuşamadım..

O kadar utanıyordum ki, moralim bozuk olduğu için çevremdeki insanların hayal kırıklığına uğramasından ve bana kızmasından korkuyordum. 17 yaşındayken bunun ağırlığıyla tamamen yıkıldım..

  -O zamandan beri, bazı terapilerin yardımıyla işimi yapabiliyorum ancak şu anda 30’a yaklaşıyorum ve gerçekten yaşamadığımı fark ediyorum..

Demans hastası olan anneme tam zamanlı baktıktan sonra evde babamla birlikte işsizim. O şu anda yatılı bakımda ama ben ailemin evinde kaldım ..

  -20’li yaşlarımı boşa harcadığımdan endişeleniyorum ve 29’umda hala 19’umda olduğum noktadayım. Bu arada arkadaşlarım ev aldılar, evlendiler, aile kurdular, seyahat ettiler ve kariyerlerinde ilerlediler..

Bunu neden başaramıyorum? Beni geride tutan ne? Bunu nasıl aşabilirim?

Cevap

 Annenize tam zamanlı baktınız, babanızı destekliyorsunuz; bu fedakar davranışlar toplum tarafından olması gerektiği kadar kabul edilmeyebilir, ancak bu onları daha az değerli yapmaz..

Bir ebeveynde demans deneyimi yaşayacak kadar alışılmadık derecede gençtiniz; böyle bir şey sizin için travmatik olabilir. Şunu söylemek istiyorum, kendini biraz rahat bırak. Şu ana kadar kendinize konsantre olacak zamanınız ya da kafanız olmadı. Artık daha çok kendiniz için yaşamaya başlayabilirsiniz..

  -Hayat bir yarış değildir. Bazı insanlar 30 yaşına geldiklerinde ev almayı, kaybetmeyi, evlenmeyi ve yeniden boşanmayı başarır; bazı insanlar emeklilik yaşına gelene kadar anlamlı bir iş bulamıyor..

  -Hayatı belli yaşlara gelindiğinde ulaşılması gereken kilometre taşları olarak düşünmek yararlı değildir.

  -Hayat bir masa oyunu değildir ve öyle olsa bile hepimizin başlangıç ​​noktası aynı değildir..

Aşk hayatınızla ilgili olarak burada da ilerleme kaydediyorsunuz. Ne yaptığını biliyorsun, yaklaşmaktan korktuğunu biliyorsun, bu yüzden potansiyel sevgilileri bir kenara itiyorsun..

  -Terapiyi nasıl kullanacağınızı biliyorsunuz, bu yüzden ona geri dönebilir ve size bunu yaptıran şeyin ne olduğunu keşfedebilir, sizi bunu yapmaya iten dürtünün daha fazla farkına varabilir ve ardından içgüdülerinizi yönetmek için mantığınızı kullanabilirsiniz..

İhtiyaç duyduğumuz anda bizi güvende tutacak savunmalar geliştiririz, ancak sorun şu ki, onlara artık ihtiyaç duyulmadığında bunların geri alınması gerekir, aksi takdirde kendi kendini sabote etmeye başlarlar..

  -Düşünme ve davranış alışkanlıklarından vazgeçmek ve içgüdüsel hale gelen şeyleri geçersiz kılmak terapi ve farkındalıkla başarılabilir – ve her ikisine de sahipsiniz.

Arkadaşlık konusunda da ilerleme kaydettiniz. Görünüşe göre kendiniz üzerinde çalışmışsınız ve kendinizi olmanız gerektiğini düşündüğünüz kişi olmaya zorlamaktan, gerçekte olduğunuz kişi olmaya izin vermişsiniz ve böylece gerçek arkadaşlar edinmişsiniz..

  -Paylaşmanın çok tehlikeli olduğunu düşünen birinden, yakın arkadaşları olan birine geçtiniz.

Hayatınıza karamsar bir mercekle bakmak yalnızca tanıdık bir alışkanlıktır. Kötümserlik veya kendimizi veya başkalarını değersizleştirme gibi bir alışkanlığı edindiğimizde, bu bize doğru gelmeye başlar. Ama bu doğru değil, sadece tanıdık..

Ve arkadaş edinmek için nasıl gerçek olabileceğinizi öğrendiğiniz gibi, iş başvurularında ve röportajlarda nasıl kendiniz olabileceğinizi de öğreneceksiniz..

Sen zaten üniversiteye gittin, bu arada, bu benim senin 29 yaşını geçene kadar başaramadığım bir şey. Ama dediğim gibi bu bir yarış değil.

   -Cesaretiniz var; Başarısız olma cesareti, başarılı olmak için ihtiyaç duyduğumuz cesaretle aynıdır ve aşk hayatımızda da iş hayatımızda da her zaman başarısızlıklar olacaktır. Ancak bunları başarısızlık olarak düşünmeyin, öğrenme fırsatları olarak düşünün. Kendimizle nasıl konuşacağımızı öğrenme şeklimiz büyük bir fark yaratır.

İş açısından sizi neyin heyecanlandıracağı konusunda beyin fırtınası yapmak için kendinize biraz zaman tanıyın..

Okumanız tavsiye edilir: Paraşütünüz Ne Renk? Richard Nelson Bolles tarafından..

Umarım bu, hayatınızı istediğiniz yere yönlendirmenize yardımcı olur ve deneme yanılma yoluyla bunun nerede olacağını bulacaksınız. Unutmayın, bu bir yarış değil. Kendi hayatınızın direksiyonuna geçmenin, bunu zaten yapmaya başladığınızın farkına varmanın ve daha fazlasını yapmanın zamanı geldi.

Please follow and like us: